Wednesday, June 10, 2015

REIGN OF TERROR, 1986-1990

REIGN OF TERROR, 1986-1990 (PART VII)

WHILE RAJIV GANDHI DROPS ‘PARIPPU’ JVP ATTACKS SLAF BASES

Tamil Nadu fishermen loading relief items on to boats bound for Sri Lanka’s North.
By the middle of 1987 the military campaign to liberate Vadamarachchi in the North from the LTTE was successfully moving ahead under the commands of Denzil Kobbekaduwa, Wijaya Wimalaratne and Gerry de Silva. Participating in the battle were 4,300 soldiers equipped with the latest weapons.
National Security Minister Lalith Athulathmudali gave political leadership to “Operation Liberation” which completely freed the Vadamarachchi area from the Tigers on June 3, 1987. While the operation was in progress the then Tamil Nadu Chief Minister M. G. Ramachandran met Indian Prime Minister Rajiv Gandhi on May 28, 1987 and complained that Sri Lanka’s military offensive was depriving the Northern Tamils of fuel and medicine and consequently some people were dying. He demanded that the Indian Government take immediate action against Sri Lanka and also obtained permission from the Indian PM to transport relief items from Tamil Nadu by sea to the North of the island.
On the night of June 2, 1987 All India Radio announced that the Tamil Nadu Government was taking steps to send 25 boat loads of rice, powdered milk, canned food and medicines for the Tamil people in the North. The news bulletin also said that 94 persons including Indian and foreign journalists and Red Cross representatives were to be sent as observers.
Despite the vehement opposition of the SL Government and the people 19 boats left the Rameshwaram Port and entered Sri Lanka’s territorial waters on June 3 at 6.00 p.m. The Sri Lanka Naval personnel on board the vessel ‘Edithara’ stopped the Tamil Nadu boats from moving any further on the orders of the Northern Naval Commander Mohan Samarasekera. The officer commanding ‘Edithara’ was Captain Suraj Munasinghe. Minister Athulathmudali and Joint Operations Commander Cyril Ranatunge were in radio communication with the Navy.
z_p11-While-Rajiv02.jpg
An Indian plane that transported relief items
After waiting at sea for three-and-a-half hours, the Tamil Nadu boats left at 9.30 p.m. On June 3 and 4 the Indian High Commission requested all Indian citizens residing in Colombo to leave their homes and move into hotels. Thereafter in a tit-for-tat operation Indian Air Force dropped food parcels and other relief items by air on June 4 at 3.15 p.m. because Sri Lanka had not allowed the Tamil Nadu boats to enter her territorial waters. The Indian government had informed of this to Sri Lanka’s High Commissioner in India Bernard Tillekeratne only at 2.30 p.m. less than one hour before the airdrop.
Indian airdropping of relief items
President Jayewardene summoned Army, Navy and Air Force Commanders and ordered them not take any retaliatory action against the Indian airdropping of relief items. The Indian Air Force had deployed five AN 32 transport planes carrying 25 tons of relief items from its Yelahanka base in Bangalore for this purpose. Four MIG fighter jets escorted the transport planes in this mission which was called ‘Operation Pumalai.’
Boxes carrying relief items were dropped by parachute over the Jaffna Peninsula. The airdrop ceased at 5.30 p.m. One transport plane also carried 17 Indian media personnel and 18 reporters as observers from Reuters, BBC, AFP and other news agencies. This operation, which violated Sri Lanka’s sovereignty, aroused the anger and strong condemnation of Sri Lankans.
During this period foreign media was keen on reporting events in Sri Lanka. In addition to Reuter Correspondent Dalton de Silva, Andrew Tanovsky reported from Sri Lanka saying there were country-wide slogans demanding ‘Death to J.R.’ and that people were saying they would throw stones at him and kick him out of power.
On June 17 Sri Lankan Foreign Minister A.C.S. Hameed met Prime Minister Rajiv Gandhi and Foreign Minister Natwar Singh and reached an agreement. Accordingly without Sri Lanka making a request India sent 681 tons of food and medicine by the Indian ship ‘Island Pride’ which called at the Kankesanthurai Harbour. The Sri Lanka government took steps to distribute the items through Cooperatives in the North.
z_p11-While-Rajiv03.jpg
Ranil Royal founder-President of the DJV Students Wing (top photo) who was killed while trying to escape in a car after taking part in the attack on the SLAF base Katunayake and the men who directed the attack (from Left): Chief Planner Saman Piyasiri alias Mendis Mahattaya, Shelton Rajapaksa alias Ragama Somay and Air Force Technician Siripala.
It was the Indian airdrop which compelled the Sri Lankan government to halt the planned military offensive to recapture Jaffna scheduled for the middle of June. All military operations in the North ceased as a result. Minister Athulathmudali was pushed into the background and Minister Gamini Dissanayake came to the forefront.
The JVP had a clear vision since the late 1960s not only of rise of armed Tamil militancy but also of a very possible Indian invasion. The Indian airdrop proved in the eyes of the people that the JVP was correct. The party had already launched an extensive campaign since the end of 1986 to warn Sri Lankans about a Indian occupation. Some of the JVP’s slogans those days were, “J.R. gone mad – People on alert”, “Let’s not allow Sri Lanka to be made India’s 26th Province” and “Kill J.R.” The patriotic struggle the JVP launched in 1986 was mainly to oppose Indian intervention but developed a stgrongly anti-government stance in the process.
Since J.R. did not give the armed forces permission to retaliate against the Indian airdrop or take any other effective action, the JVP announced that a strong response was needed to the Indian intervention. It was a good opportunity to intensify the armed activities of the Deshapremi Janatha Vyaparaya (Patriotic People’s Movement or DJV) which was the JVP’s armed wing.
Provincial Council system
The JVP claimed that they were the only force which could resist the “illegal, treacherous UNP Government, armed Tamil separatism and Indian invasion.” Three days after the Indian airdrop – on June 7, 1987, the DJV launched two armed attacks on the Katunayake Sri Lanka Air Force Base and the Kotalawala Defence Academy, Ratmalana, sending shock waves in the country.
These two operations were planned by Mendis Mahattaya, a Kelaniya University Graduate and member of the JVP politburo. A resident of Ganemulla, his real name was Sellapperuma Saman Piyasiri Fernando alias Keerthi Wijebahu, head of the DJV and chief of the JVP’s armed wing.
The attacks were led by Siripala and Shelton Rajapaksa alias Ragama Somay.
A resident of Kotugodawatte, Siripala was an air force technician. Ragama Somay was a resident of Koswadiya, Gampaha. Although both were taken into custody for questioning, they escaped. They were wanted in connection with a bomb attack on Inspector Tissa Kudahetti, OIC of the Seeduwa Police Station.
The DJV cadres which attacked the Katunayake SLAF Base first met at the ground near the Negombo Prison on June 4, 1987 at 5.00 p.m.
They were divided into four groups. At 7.30 p.m. they were taken in a van to a house at Negombo. Altogether 31 persons gathered there. Mendis Mahattaya briefed them on the country’s political situation and the proposed Provincial Council system. He said that the Indian airdrop would be followed by a land invasion and therefore it was the DJV’s duty to oppose it.
The following day (June 5) too, they remained in the same house. On June 6, at 10 p.m. Mendis Mahattaya said that they should attack the Katunayake air force base and seize weapons to prepare for the Indian invasion. Showing the attackers a hand-drawn map he briefed the attackers on the operation before taking them in a lorry and dropping them off at a by-lane behind the SLAF base.
The operation began soon afterwards. The weapons seized after overpowering air force personnel were transported in hijacked jeeps. Some of the insurgents returned to Colombo by bus leaving Negombo at 4.00 a.m. Three of the attackers had been killed in action. Those who failed to escape were taken into custody. One airman had died in the attack.
Among the three insurgents killed were Ragama Somay and the founder-President of the DJV Students Wing and Kariyapperuma Athukoralage of the Jayawardenapura University Ranil alias Ranil Royal.
On June 7 the DJV issued a statement accepting responsibility for the attacks on the Katunayake SLAF base and the Kotalawala Defence Academy to seize arms. The DJV argued since the weapons were not being used for defence of the motherland against the Indian aggressor patriots should make use of them. It was reported that the insurgents had seized fourteen T-56 firearms, 53 submachine guns, two light machine guns, six pistols and 3300 bullets. This operation increased the JVP’s popularity and caused great admiration for the party among anti-government and anti-Indian groups.
In the meantime plans were underway for a Indo-Lanka Accord with the intervention of Indian Government’s Intelligent Service RAW (Research and Analysis Wing). President Jayewardene had given his unstinting support and blessings for this. The persons involved in this task were Indian High Commissioner in Sri Lanka Jyotindranath Dixit, Co-Editor of The Hindu N. Ram and Minister Gamini Dissanayake.
(The writer is a senior journalist who could be reached at ejournalists@gmail.com

Tuesday, June 9, 2015

ලක්දිව හැඳින්වූ විවිධ නාම මෙසේ ය

ලක්දිව වූ කලී ඉතා දිගු ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන ඉතා සුන්දර දිවයිනකි. යටත් පිරිසෙයින් පුරා සියවස් විසිපහක් පමණ (එනම් වසර 2500 ක් පමණ) වූ එම කාල පරිච්ඡේදය තුළ ලොව විවිධ ජාතීන් විසින් විවිධ භාෂාවලින් ලක්දිව හැඳින්වූ විවිධ නාම බොහොමයකි. ඒවා අතුරෙන් වර්තමානයේ දී විද්‍යාමාන වන විවිධ නාම (සිංහල අකාරාදියට අනුව) විමර්ශනය කිරිම මේ ලිපියේ මුඛ්‍ය පරමාර්ථය වේ.

භූගෝලීය සාධක

ලක්දිව ප්‍රධාන දූපතකින් හා ඒ අසල පිහිටි කුඩා දූපත් කීපයකින් යුක්ත ය. එය දකුණු ආසියාවේ පිහිටි විශාලතම දූපත ද වන්නේ ය. උතුරු අක්ෂාංශ 5.55’ - 9.51’ යන නැඟෙනහිර දේශාංශ 79.42 - 81.52 අතර ඉන්දියානු අර්ධද්වීපයට දකුණින් එයින් වෙන්ව ඉන්දියානු සාගරයෙහි කේන්ද්‍රස්ථානයෙහි පිහිටා ඇත. ලක්දිව ඉන්දියාවෙන් වෙන්වී ඇත්තේ කි.මී. 32 ක් පමණ වූ පටු මුහුදු තීරයකිනි.
ලක්දිව ප්‍රාග් ඉතිහාසය වර්ග කිරීමට අනුව
. ප්‍රාග් ඓතිහාසික යුගය (Pre History)
. මුල ඓතිහාසික යුගය (Proto History)
. මුල් ඓතිහාසික යුගය (Early History)
. මධ්‍යම ඓතිහාසික යුගය (Middle History)
. අපර ඓතිහාසික යුගය (Post History)

ලක්දිව ප්‍රාග් ඓතිහාසික ජනාවාස බිහිවීම

ලක්දිව ප්‍රාග් ඓතිහාසික ජනාවාස බිහිවිම පිළිබඳව ඉපැරණිතම සාධක හමුවන්නේ උතුරු දිසාවෙන් පිහිටි ඉරණමඩු පස් සැකැස්මේ බොරළු ටෙරසය තුළිනි. මෙහිදී වඩාත් නිශ්චිත ලෙස වාර්තාවූ සාධකවලට අනුව ගල් ආයුධ (මෙවලම) අදින් වසර 1, 25,000 ක් පමණ ඈත අතීතය කරා දිවයන බව පෙන්වා දී ඇත.
එනමුත් ආචාර්ය ශිරාන් දැරණියගල මහතා විසින් බුන්දල මුතුරාජවෙල හා වැල්ලේගන්ගොඩ යනාදී ස්ථාන ඇසුරු කරගනිමින් කරන ලද විද්‍යානුකූල පුරාවිද්‍යා කැනීම් මගින් සොයාගනු ලැබූ මානව කෘතික සාධකවලට අනුව යට කී ස්ථානවල ආදි මානවයා ජීවත් වූ කාලය අදින් වසර 2,50, 000 ක් දක්වා ඈත අතීතයක් කරා දිවයන බවට විශ්වාස කෙරේ. පුරා ශිලා යුගය නොඑසේ නම් පැලියෝලිතික යුගය (Paliolitic Era) නියෝජනය කරන්නා වූ වසර 2,50,000 ක් පමණ ඉපැරණි ගල් ආයුධ (මෙවලම්) භාවිතා කළ මානවයා බොහෝ විට හෝමෝහැබිලිස් (Homo Habelis) මානවයා විය හැකි බවට අනුමාන කෙරේ.
එසේම බුන්දල මිහිහාගලකන්ද හා උස්සන්ගොඩ යනාදී ස්ථානවලින් වාර්තා වී ඇති අදින් වසර 1,25,000 ත් 75000 අතර කාල වකවානුවට අයත් වන ගල් ආයුධ (මෙවලම්) භාවිතා කළ මානවයා බොහෝ විට හෝමොඉරෙක්ටස්(Homo Erectus)  මානවයා විය හැකි බවට අනුමාන කෙරේ. මෙකී පුරාවිද්‍යාත්මක සාධක මඟින් තහවුරු වන්නේ ලක්දිව මුල් ම ජනාවාස කරණයේ ආරම්භය ඉතා ඈත අතීතයක් කරා දිව යන බවයි.
මධ්‍යතනය ශිලා යුගය නොඑසේ නම් මෙසොලිතික යුගයේ (Mesolitic Era) දී මානව ජනාවාස ගතතොරතුරු මෙරට බොහෝ ස්ථානවලින් හමුවී ඇත. ඉන් අදින් වසර 34000 ක් පමණ ඈත අතීතයක් කරා දිවයන මානව අවශේෂ බුලත්සිංහල පාහියන් ලෙනින් හමුවී ලක්දිව සාධක සහිත තහවුරු වී ඇති ඉපැරණිතම ජනාවාස සාධකය වේ.
මෙයට අමතරව කුරුවිට අසල බටදොඹ ලෙන (එනම් වසර 28500 ක් පමණ), අම්බලන්ගොඩ බෙල්ලන්බැදිපැලැස්ස ලෙන (එනම් වසර 14,000 ක් පමණ) කිතුල්ගල බෙලිලෙන (වසර 13000 ක් පමණ) කෑගල්ල අත්තනගොඩ අලු ලෙන (එනම් වසර 10500 පමණ) යනාදී ලෙන් තුළින් ලංකාවේ ආදිතම ජනාවාස පිළිබඳව ද්‍රව්‍යාත්මක සාධක හමුවී ඇත.

ලක්දිව ආර්ය ජනාවාස බිහිවීම

ක්‍රි.පූ. 6 වෙනි සියවසේ දී පමණ උතුරු ඉන්දියාවේ සිට ලක්දිවට සංක්‍රමණය වූ ආර්යයන් මෙරට තුළ ජනාවාස පිහිටුවා ගැනීම ලක්දිව ඉතිහාසයේ ආරම්භය ලෙස සාමාන්‍යයෙන් සලකුණු ලැබේ. මේ ආර්ය ජනාවාසවල ආරම්භය නිශ්චිත වශයෙන් කාල නිර්ණය කිරීමට උගහට ය. යටකී අන්දමින් ක්‍රි.පූ. 6 වෙනි සියවසට පෙර ආර්යයන් මෙරටට සංක්‍රමණය වන්නට ඇතැයි කියා අනුමාන කළ හැකි වන අතර එතැන් පටන් සියවස් ගණනාවක් යනතුරු ම සිදුවූ සංක්‍රමණයන් හේතු කොටගෙන යටකී ජනාවාස ක්‍රමික ව මෙරට තුළ ව්‍යාප්ත විය.
ලක්දිව ආර්යය ජනාවාස පිහිටුවීම හා එහි ව්‍යාප්තිය පිළිබඳ ව විමර්ශනය කරනු වස් මහාවංශයේ එන තොරතුරුත් ඉපැරණි බ්‍රහ්මි සෙල්ලිපිත් (එනම් යාල අභය භූමිය, සිතුල්පව්ව, බෝවත්තේගල යනාදී ස්ථානවලින් හමුවී ඇති බ්‍රහ්මි සෙල්ලිපි වලින්) මහත්සේ මහෝපකාරී වේ.
ඒ අනුව ගංගා මිටියාවත්වලට ආසන්නව ජනාවාස පිහිටුවා ගන්නට ඔවුන් පෙලඹුණු බව පැහැදිලි වන ලක්ෂණයකි. එකී ගංගා අතර මල්වතු ඔයට (මහා වංශයට අනුව කාදම්භ නදී) ප්‍රධාන තැනක් හිමි විය. එනම් මල්වතු ඔය මුවදොරට ආසන්නව පිහිටි මහාථිත්ත හෙවත් මාන්තායි නම් වූ පැරණි වරායෙන් මෙරටට ගොඩබට ආර්යයෝ මල්වතු ඔය මිටියාවත ඔස්සේ රජරට උතුරු දිසාවට පැමිණියහ.
ඉක්බිතිව ඔවුන් විසින් මල්වතු ඔය අසබඩ ඉදිකරගන්නා ලද ප්‍රධාන ජනපද දෙකකි අනුරාධගාම හා උපතිස්සගාම. මෙයට අමතරව ඔවුහු ගිනිකොණ දිසාවෙන් වූ කුඹුක්කන් ඔය, කිරිදිඔය හා මැණික් ගඟ ඇසුරු කර ගනිමින් තව තවත් ජනපද පිහිටුවා ගනිමින් තම ජන ව්‍යාප්තිය වර්ධනය කරගන්නට උත්සුක වූහ.

ලක්දිව හැඳින්වූ විවිධ නාම මෙසේ ය.
1. ආමු ද්වීප
2. ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටය
3. ඉළංගෙයි
4. ඉළංදු
5. ඉළනාර
6. ඊළ
7. ඊළාම් (මෙය දමිල භාෂාවෙන් ලක්දිව හැඳින්වූ නාමයයි)
8. ඕජදීප
9. කසිගෝ
10. කේට් ලංකා
11. කෙයිලෝන්
12. චල (අරාබි භාෂාවෙන්)
13. චිංකලෙයි (දමිළ භාෂාවෙන්)
14. තනසරිම්
15. තපරවාන්
16. තබර්ඛාන්
17. තම්බපණ්ණී
18. තම්බපණ්ණී ද්වීප
19. තම්තබීන්
20. තඹපැන් ද්වීප
21. තැප්‍රොබේන් (ග්‍රීක - රෝම යන භාෂාවලින්)
22. තාර්සිස්
23. තාමුදීප්
24. තිලක (රුහුණු පිහිටි මායා බෙදීම මුල්කොට ගෙන භාවිතා විය)
25. ත්‍රී සිංහලය (ඉහත බෙදීම හා බැදේ)
26. තේහු හොයිගෝ (බුරුම භාෂාවෙන්)
27. දසඛණ්ඩි රාජ්‍ය
28. දිල්මුන්
29. දශෂිර : පුර
30. පරවාන් ද්වීප
31. පලාංකොට්
32. පළේසිමන්දු
34. ජැසිරාත් - අල් යකුත් (අරාබි භාෂාවෙන්)
35. ජම්බු ද්වීප (පාලි භාෂාවෙන්)
36. මණ්ඩ ද්වීප
37. මණ්ඩු ද්වීප
38. රත්න ද්වීප (ලක්දිව මැණික් ලොව ප්‍රකට බැවින්)
39. රත්නදීප
40. රාවණපුර
41. රාවණ ද්වීප
42. රාක්ෂ ද්වීප
43. රාක්ෂ පුර
44. රකියුප්
45. රුවන්දීප
46. ලංකා (හෙළ භාෂාවෙන්)
47. ලංකා ද්වීප
48. ළක
49. ලක්දිව
50. වරදීප
51. පිති ක්වෝ (චීන භාෂාවෙන්)
52. ශ්‍රී ලංකා (වර්ෂ 1972 ජනරජ
ව්‍යවස්ථාවෙන් ඉක්බිතිව)
53. සග සස්දිව්
54. සයිලන්තු (මලයාලම් භාෂාවෙන්)
55. සලිස්
56. සළිකේ
57. සාලයික්
58. සින්දු
59. සිමන්ඩා
60. සීමන්ඩාදු
61. සිරිලක (හෙළ භාෂාවෙන්)
62. සිසිල
63. සිහලද්වීප
64. සිලිදිව්
65. සිලොන් (ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන්
66. සිංගල් දිව්
67. සිංගලම් (දමිළ භාෂාවෙන්)
68. සිංහලය
69. සිංහල ද්වීප
70. සිලන්
71. සිහලදිව්
72. සිහලාන් ද්වීප
73. සිහොලේ (පාලි භාෂාවෙන්)
74. සිගෝ (බුරුම භාෂාවෙන්)
75. සිලාන් (අරාබි භාෂාවෙන්)
76. සුපර් චාන් (තායි භාෂාවෙන්)
77. සෙයිලාන්
(පෘතුගිසි භාෂාවෙන්)
78. සෙයිලාන් දිවන්
79. සෙරන්දිබ් (අරාබි භාෂාවෙන්)
80. සෙන්කියා (චීන භාෂාවෙන්)
81. හෙලන්දු
82. හෙල ද්වීප
83. හෙල දෙරණ
84. හෙළය
85. හේලිකේ
86. පෙලෙයිසිමන්ඩා
87. පරවාන් ද්වීප
88. පෙරදිග ලෝකයේ ධාන්‍යාගාරය

ඉංග්‍රීසීන් පළාත් බෙදූ හැටි

 ඉංග්‍රීසීන් පළාත් බෙදූ හැටි!

ලංකාව පාලනය කළ අපේ සිංහල රජවරු පාලන පහසුව පිණිස මුල සිටම රට කොටස්‌ වශයෙන් බෙදා පාලනය කරන ලදී. මෙහි මුල්ම බෙදීම වශයෙන් රට කොටස්‌ තුනකට බෙදා තිබුණේ ඈත අතීතයේ සිටය. එම බෙදීම රුහුණු, මායා, පිහිටි යනුවෙන් කොටස්‌ තුනකට අයත්විය. එය කෙටියෙන් හඳුන්වන ලද්දේ ත්‍රිසිංහලය කියායි. මහවැලි ගඟින් හා දැදුරු ඔයෙන් නැගෙනහිර කොටස අයත්වූයේ පිහිටි රට හෙවත් තැනිතලා ප්‍රදේශයටයි. මෙම කොටස වැඩි වශයෙන් අයත් වූයේ වැව් බැඳි රාජ්‍යයටයි.

පිහිටි රටට අයත් ප්‍රධාන නගර වශයෙන් එදා ගැනුණේ මාවටුපුරය, නාගදීපය, මංඩතීපය. මන්නාරම, මාතොට, අනුරාධපුරය. පුත්තලම, කදුරුගොඩ, තන්තිරිමාලේ යන පෙදෙස්‌ය. මෙහි මහාග්‍රාම සහ පටුනුග්‍රාම වශයෙන් තවත් ගම් බොහෝ ගණනක්‌ වී යෑයි විත්ති පොත්වල සඳහන්ව ඇත. පිහිටිරටේ එදා තිබූ එක්‌සාළිස්‌ රට මෙසේ දක්‌වා ඇත.

1. අමන්දරට 2. ඇළසර රට 3. උඩුගොඩ 4. අස්‌ගිරිය 5. සිරියාල 6. මහගුළුරට 7. සුළුගලුරට 8. කඩියාව 9. පොළොන්නරුව 10. පූඩාව 11. කොට්‌ටපිටිය 12. මංගලම්රට 13. කලා රට 14. සලාවල් රට 15. කෑලි රට 16. මාවටුව 17. මන්නාරම 18. කරඹ වලාන 19. නෙල්ලිවලාන 20 මහගල්ගමුව 21. දහස්‌තොට 22. දඹු නුවර 23. තඹගොමුව 24. වඩුන්නාගල 25. පළුවක්‌රට 26. කෝකාලය 27. පදීරට 28. මෝරුරට 29. කුරුඳු රට 30. මානාවතුරට 31. වැලිගම 32. මරිච්චිය 33. බලතඩිය 34. මුංඩවල්ලිය 35. කණුකිනියාව 36. ගල්තලය 37. මින්නේරිය 38 කවුඩුළු රට 39. වෙල්ගම්රට 40. ගෝණාවතුරට 41. අනුරාධපුර රට.

මෙම එක්‌ සාළිස්‌ රට පාලනය සඳහා එම යුගයේ ඈපාවරුන් හා මාපාවරුන් සිට ඇත. මීළඟට රුහුණු රට වශයෙන් බෙදා වෙන්කළ ප්‍රදේශය සීමා වූයේ මහවැලි ගඟින් බටහිරටත් කළුගඟින් බටහිරටත් වෙන් වූ කොටසයි. එය අංක 1 සිතියම මගින් පැහැදිලි වේ. මෙහි ප්‍රධාන නගර ලෙසින් තිරිකුණාමලය, ගෝණගම, මහනුවර, මහියංගණය, බදුල්ල, මාගම, කතරගම යන ප්‍රදේශ ආවරණය වන පරිදි සිව්සාළිස්‌ රටක්‌ වශයෙන් හඳුන්වා දී තිබිණි. එම සිව්සාළිස්‌ රට මෙසේ දක්‌වා ඇත.

1. කොත්මලය 2. මතුරට 3. ගොඩරට 4. පස්‌ගොමුව 5. සගම 6. කටුපුළුව 7. වේරනිම්බය 8. සොරබොර 9. කොටසර 10. ඌව 11. බදුල්ල 12. රිටිගල් දනව්ව 13. දෙගල්දනව්ව 14. කොක්‌කාගල 15. මාවටු රට 16. මැවැලිදනව්ව 17. කළුවැලිදනව්ව 18. කිණිහිරි රට 19. මාගම 20. මීවෙල් දනව්ව 21. එරා උළුරට 22. මිණිගල්රට 23. රුහුණුගල්රට 24. දිගාමඬුල්ල 25. මල්වතූ මඬුල්ල 26. ගල්බෝ රට 27. කොටගල 28. සබරගොමුව 29. පිටිගම 30. කඩරට 31. ඇඹලව 32. සඳගිරිය 33. සීවය 34. ගිරිවාය 35. මාගල් මඬුල්ල 36. කුඹුක්‌ගං දනව්ව 37. වැලිගම 38. දහස්‌ ගව්ව 39. දොළොස්‌දහස්‌ රට 40. උග්ගල්රට 41. නඳුන්ගල් රට 42. සපුගල්රට 43. බද රට 44. මාතොට දෙව්නුවර ආදී වශයෙන්ය. මේ ප්‍රදේශ පාලනය සඳහා ද එදා ඈපාවරු හා මාපාවරු පත්කර සිටි අතර රජු මුළු රටේම ප්‍රධානියා විය. භූමියේ භාරකරුවා වූයේ මහරජුය. එය ඉර හඳ පවතිනා තුරු සත්‍යයක්‌ ලෙස සෙල් පුවරුවල කොටා ප්‍රකාශයට පත්කර තිබිණි. අනෙක්‌ රට වූ මායා රට ප්‍රමාණයෙන් කුඩා වූ අතර එය දැදුරුඔයේ බටහිර හා කළුගඟේ නැගෙනහිර මිටියාවතේ විහිද තිබිණි.

පැරණි විත්ති පොත්වලට අනුව මායා රාජ්‍යයේ රටවල් 29 ක්‌ වූ බව සඳහන් වේ. එහි ප්‍රධාන ස්‌ථාන ලෙසින් මහණුවම්තොට. මාදම්පේ, කටුගස්‌තොට, කළුතර, කැලණිය, හස්‌ති ශෛලපුර, ශුභපර්වත යනාදිය සඳහන් වේ. රට විසි නවය අතරට 1. සිදුරුවාණය 2. බළවිට 3. මාතලේ 4. බෝගම්බර 5. දුම්බර 6. මායාදුනුරට 7. සඳපාන්දුනුරට 8. පාලම්ගොමුව 9. කුඹුරුගොමුව 10. අටකලන්ද 11. මානියම්ගොමුව 12. දෙණවක 13. කළුගල්ල 14. නවයොදුන්රට 15. පස්‌යොදුන්රට 16. පානබුනුරට 17. කැළණිදෙගංබඩ 18. අත්තනගල්ල 19. කුරුරට 20. පිටිගල්රට 21. දඹදෙණිය (මෙය පසුකාලීනව සිංහල රාජ්‍ය බවට පත්විය. ඒ ක්‍රි.ව. 1220 සිට 1276 දක්‌වාය). 22. බෙලිගල්රට 23. දෙලනමැද වෙලාන 24. දේවමැදිරට 25. කුරුණෑගල 26. ගල්බඩරට (විල්ලිගෙදර) 27. මිණිසරුව 28. තාරවින්න 29. මාදුරය ආදිය ගැනිණ.

මේ ඉහතින් දක්‌වන ලද්දේ එදා ඈත අතීතයේ දී අපේ රට බෙදා පාලනය කළ අයුරු සහ ඊට අයත් වූ පරිපාලන ප්‍රදේශයි. 1505 දී පෘතුගීසීන් අපේ රටට පැමිණි පසු ඔවුන් මුහුදුබඩ ප්‍රදේශ පාලනය කිරීම සඳහා මහත් පරිශ්‍රමයක්‌ ගති. ඉන්පසුව ලන්දේසීන් එම කටයුත්ත තම අතට ගැනීමට කටයුතු කළෝය.

පසුව වර්ෂ 1815 දී අපේ රට ඉංග්‍රීසීන් යටත් කරගත් පසු ඔවුන්ගේ පහසුව පිණිස එක්‌ එක්‌ අවස්‌ථාවලදී අපේ රට බෙදා පාලනය කළහ. මේ අනුව මුල්වරට 1833 දී විශේෂ නිවේදනයක්‌ මගින් ලංකාව කොටස්‌ පහකට බෙදන ලද අතර ඒ කොටස්‌ පහත අයත්වූ ජනපද ප්‍රදේශයන්ද බෙදා හඳුන්වා දෙන ලදී. එම ගැසට්‌ නිවේදනය 1833 ඔක්‌තෝබර් 1 දින දරන විශේෂ නිවේදනය ලෙස හැඳින්වේ. සිතියම අංක 2 මගින් එය පැහැදිලි කෙරේ. මේ මගින් හඳුන්වාදුන් පළාත් නම් 1 .උතුරු පළාත 2. දකුණු පළාත 3. නැගෙනහිර පළාත 4. බස්‌නාහිර පළාත 5. මැද පළාත යනු විසිනි. මෙය අපට වැදගත් වන්නේ ලංකාවේ පළමුවන පළාත් බෙදීම මෙය වන නිසාය. ඊට අයත්වූ පාලන ප්‍රදේශ මෙසේය.

1. උතුරු පළාත - යාපනය, මන්නාරම, වන්නිය, නුවරකලාවිය, දිසාවනිය හා ඩෙල්µaට්‌ දූපතයි.

2. දකුණු පළාත - ගාල්ල, තංගල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, සබරගමු දිසාවනිය, පාත ඌව හා වෙල්ලස්‌සයි.

3. නැගෙනහිර පළාත - ත්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව, තමන්කඩුව හා බින්තැන්න යන ප්‍රදේශ.

4. බස්‌නාහිර පළාත - කොළඹ, හලාවත, පුත්තලම, සත්කෝරළ දිසාවනිය, සතර කෝරළ දිසාවනිය, තුන්කෝරළ දිසාවනිය හා පාතබුලත්ගම යන ප්‍රදේශයන්ය.

5. මැද පළාත - මහනුවර, යටිනුවර, උඩුනුවර, හාරිස්‌පත්තුව, තුම්පනේ, දුම්බර, හේවාහැට, කොත්මලේ, උඩබුලත්ගම, වියළුව, ඌව දිසාවනිය, මාතලේ දිසාවනිය, උඩපළාත දිසාවනිය හා වලපනේ දිසාවනිය යන ප්‍රදේශයන්ය. මෙම ප්‍රකාශනයෙන් ඉංග්‍රීසීන් දිස්‌ත්‍රික්‌ක මායිම්ද නියම කරන ලදී. මෙම පාලන ප්‍රදේශ වෙන්කිරීම 1845 වනතුරු ඉංග්‍රීසීන් විසින් ක්‍රියාත්මක කළ අතර පසුව 1845 ඔක්‌තෝබර් 1 දින විශේෂ ප්‍රකාශනයක්‌ මගින් යළිත් ලංකාව පළාත් 6 ක්‌ ලෙසින් බෙදා වෙන්කරන ලදී. මෙම කාලයේදී ලංකාවේ ඉංග්‍රීසි ආණ්‌ඩුකාරයා වශයෙන් කටයුතු කරන ලද්දේ කැම්බල් මහතාය. ඔහුගේ නියමයෙන් පරිපාලනය සඳහා වෙන්කළ නව පළාත් හය මෙසේ විය. අංක 3 සිතියම මගින් එය විග්‍රහ කර ඇත. 1845 ඔක්‌තෝබර් විශේෂ ගැසට්‌පත මගින් වෙන්කළ පළාත් හය.

1. උතුරු පළාත - යාපනය, මන්නාරම, වන්නිය, නුවරකලාවිය. ඩෙල්µaට්‌ දූපත.

2. දකුණු පළාත - ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, සබරගමුවේ යකාවේල්ල, හතරබාගේ.

3. නැගෙනහිර පළාත - ත්‍රිකුනාමලේ, මඩකලපුව, තමන්කඩුව, මැද පළාතට හසු නොවූ බින්තැන්නේ ඉතිරි කොටස්‌.

4. බස්‌නාහිර පළාත - කොළඹ, සතර කෝරළය, තුන් කෝරළය, දකුණු පළාතට අයත් නොවූ සබරගමුවේ ඉතිරි කොටස්‌, පාතබුලත්ගම.

5. වයඹ පළාත - හලාවත, පුත්තලම, හත්කෝරළය.

6. මැද පළාත - මහනුවර, යටිනුවර, උඩුනුවර, හාරිස්‌පත්තුව, තුම්පනේ, දුම්බර, හේවාහැට, කොත්මලේ, උඩබුලත්ගම, වියලුව, ඌව දිසාවනිය, මාතලේ දිසාවනිය, උඩ පළාත දිසාවනිය, වළපනේ දිසාවනිය, යන ප්‍රදේශයන්ය. මෙම ප්‍රකාශනයෙන් ඉංග්‍රීසීන් දිස්‌ක්‍රික්‌ක මායිම්ද නියම කරන ලදී. මෙම පාලන ප්‍රදේශ වෙන්කිරීම 1845 වනතුරු ඉංග්‍රීසීන් විසින් ක්‍රියාත්මක කළ අතර පසුව 1845 ඔක්‌තෝබර් 1 දින විශේෂ ප්‍රකාශණයක්‌ මගින් යළිත් ලංකාව පළාත් 6 ක්‌ ලෙසින් බෙදා වෙන්කරන ලදී. මෙම කාලයේදී ලංකාවේ ඉංග්‍රීසි ආණ්‌ඩුකාරයා වශයෙන් කටයුතු කරන ලද්දේ කැම්බල් මහතාය. ඔහුගේ නියමයෙන් පරිපාලනය සඳහා වෙන්කළ නව පළාත් හය මෙසේ විය. අංක 3 සිතියම මගින් එය විග්‍රහ කර ඇත. 1845 ඔක්‌තෝබර් විශේෂ ගැසට්‌පත මගින් වෙන්කළ පළාත් හය(

1. උතුරු පළාත, යාපනය, මන්නාරම, වන්නිය නුවරකලාවිය, ඩෙල්µaට්‌ දූපත,දකුණු පළාත, ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, සබරගමුවේ යකාවේල්ල, හතරබාගේ.

3. නැගෙනහිර පළාත, ත්‍රිකුණාමලේ, මඩකලපුව තමන්කඩුව, මැදපළාතට හසුනොවූ බින්තැන්නේ ඉතිරිකොටස්‌.

4. බස්‌නාහිර පළාත, කොළඹ, සතරකෝරළය, තුන්කෝරළය, දකුණු පළාතට අයත් නොවූ සබරගමුවේ ඉතිරි කොටස්‌, පාතබුලත්ගම.

5. වයඹ පළාත, හලාවත, පුත්තලම, හත්කෝරළය.

6. මැද පළාත, මහනුවර, යටනුවර, උඩුනුවර හා හාරිස්‌පත්තුව, තුම්පනේ, වියලුව, ඌව, මාතලේ, උඩ පළාත, වළපනේ, වෑගම්පහ, කොළවක්‌ගම්පහ, බින්තැන්න, මෙයන්වේවැල්ල, මාවැලිගඟබද, බින්තැන්නේ ඉතිරි වූ බිම් පෙදෙස්‌ 1845 ප්‍රකාශයෙන් වයඹ නමින් අලුත් පළාතක්‌ වෙන්වුණි. මැද පළාතට දකුණු පළාතින් කොටස්‌ කීපයක්‌ ද, බස්‌නාහිර පළාතට දකුණු පළාතින් සුළු ප්‍රමාණයක්‌ද යළිත් එකතු කරන ලදී. මෙසේ වෙන්කරන ලද්දේ රටතුළ සිවිල් පාලනයක්‌ ගෙනයැමේ පහසුව සඳහා බව කියෑවේ.

මෙම බෙදීම බොහෝ කලක්‌ නොතිබුණි. යළිත් වරක්‌ 1873 දී පළාත් හතක්‌ ලෙසින් ලංකාව බෙදා වෙන්කරන ලදී. මේ කාලයේ දී අපේ රටේ ඉංග්‍රීසි ආණ්‌ඩුකරු ලෙස කටයුතු කළේ ග්‍රැගරි මහතාය. අපේ සිංහල උදවිය ඔහුට කීවේ ගිරිගෝරිස්‌ ආණ්‌ඩුකාරතතැන කියායි. 1873 සැප්තැම්බර් 6 දින දරන විශේෂ ප්‍රකාශ පත්‍රයෙන් බෙදා වෙන්කරන ලද පළාත් හත මෙසේ දැක්‌වේ. අංක 4 සිතියම.

1. උතුරු පළාත - යාපනය, මන්නාරම, වන්නිය ඩෙල්µaට්‌ දූපත.

2. දකුණු පළාත - ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට, සබරගමුවේ යකාවේල්ල, හතරබාගේ.

3. නැගෙනහිර පළාත - ත්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව, මධ්‍යම පළාතට ඇතුළත් නොවූ බින්තැන්නේ කොටස්‌.

4. බස්‌නාහිර පළාත - කොළඹ, සතර කෝරළය, තුන්කෝරළය, දකුණු පළාතට අයිති නොවූ සබරගමුවේ ඉතිරි කොටස්‌, පාත බුලත්ගම.

5. වයඹ පළාත - හලාවත, පුත්තලම, දෙමළ හත්පත්තුව, ඇතුළත් නොවූ හත්කෝරළය.

6. මැද පළාත - මහනුවර, යටිනුවර, උඩුනුවර, හාරිස්‌පත්තුව, තුම්පනේ, දුම්බර, හේවාහැට, කොත්මලේ, උඩබුලත්ගම, වෙල්ලස්‌ස, වියලුව, ඌව, මාතලේ, උඩපළාත, වලපනේ, බින්තැන්නට ඇතුළත් වෑගම්පහ, කොළවක්‌ ගම්පහ, මෙයන්වැල්ල, මහවැලිගඟේ වම් ඉවුර බද බින්තැන්නේ කොටස්‌.

7. උතුරු මැද පළාත - නුවරකලාවිය, තමන්කඩුව, සත්කෝරළයේ දෙමළ හත්පත්තුව.

මෙම විශේෂ පත්‍රිකාව මගින් බෙදූ පළාත් හතේ බෙදීමට උතුරුමැද පළාත යනුවෙන් අලුත් පළාතක්‌ නිර්මාණය වූයේ වයඹින් හා උතුරින් ද කොටස්‌ එකතු කිරීමෙන්ය. නමුත් මෙම පළාත් හතේ පාලනයද වසර කීපයකින් අවසන් විය. 1886 දී යළිත් ඌව යනුවෙන් පළාතක්‌ බෙදා වෙන්කර පළාත් අටක්‌ වශයෙන් පාලනය කෙරිණි.

වර්ෂ 1886 පෙබරවාරි මස 1 වැනි දින විශේෂ ප්‍රකාශනයක්‌ මගින් මෙම වෙන්කිරීම සිදුකරන ලදී. මෙම බෙදීම සිදුකරන ලද්දේ ගෝර්ඩන් ආණ්‌ඩුකරුට පෙර සිටි ලොංග්ඩන් ආණ්‌ඩුකරුගේ කාලයේ දීය. ඔහු සිවිල් පරිපාලන ක්‍රමය බොහෝසේ විමධ්‍ය ගත කළ අයකු සේ සැලැකේ. එසේම ඔහුගේ කාලයේ මංමාවත් ඉදිවීමද දියුණු විය. අලුතින් ඇතිකළ ඌව පළාත පුරාණ මැද පළාතට අයත් නොවූ කොටස්‌ එකතුකර නිර්මාණය කරන ලදී.

මෙසේ නිර්මාණය කරන ලද පළාත් අටේ පාලනය සිදුවූයේ ද වසර කීපයක්‌ පමණි. යළිත් 1889 ජනවාරි 1 දින විශේෂ ප්‍රකාශයක්‌ මගින් 1873 දී වෙන්කළ බස්‌නාහිර පළාත කොටස්‌ කර එක්‌කොටසක්‌ බස්‌නාහිර පළාත කියාද අනෙක්‌ කොටස සබරගමු පළාත කියාද කොටස්‌කර පළාත් 9 ක්‌ වනසේ බෙදන ලදී. අංක 6 සිතියම. මෙම පළාත් නවයේ බෙදීම ක්‍රියාත්මක කිරීමට මුල්වූයේ එවක සිටි ගෝඩන් ආණ්‌ඩුකාරවරයාය. යළිත් 1898 නොවැම්බර් මාසයේ විශේෂ පත්‍රිකාවක්‌ මගින් උතුරුකරයේ තුනුත්කෙත පත්තුව යාපනේ දිස්‌ත්‍රික්‌කයට එකතු කරන ලදී.

1815 දී ලංකාවේ පාලනය ඉංග්‍රීසීන් අතට ගියපසු පාලනතන්ත්‍රය දිස්‌ත්‍රික මට්‌ටමින් විමධ්‍යගත කර දිසාපතිවරු හා ආදායම් පාලකවරු මගින් සිවිල් පාලනයක්‌ ගෙන ගියේය. එය අපේ රටේ තිබූ පැරණි ක්‍රමය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ඉවත් කිරීමකි.

එදා තිබූ රාජකාරි ක්‍රමය මඟින් සිංහල රදළ පිරිස්‌ නොයෙක්‌ මුලාදැනි තනතුරු දරන ලද්දේ කෝරළ පත්තු හා දිශා පාලන ක්‍රම තුළය. ඉංග්‍රීසීන් 1815 උඩරට ගිවිසුම මගින් උපක්‍රමශීලීව මෙම තනතුරු නැතිකර ඔවුන්ගේ හමුදා නිලධාරීන් පාලන කාර්යයට සහභාගි කරවන ලද්දේ මෙවැනි පළාත් බෙදීම ආදී ක්‍රමෝපායයන් තුළය. පසුව 1818 හා 1848 මහා අරගල ඇතිවූයේත් පසුව 1948 දක්‌වා ප්‍රතිසංස්‌කරණ ක්‍රියාදාමයන් ඇතිවූයේත් මේ ක්‍රියාවන්හි ප්‍රතිඵල ලෙසින්ය. අදත් අපි ඒ ක්‍රම තුළම අනුගත වී සිටිමු.


* ධර්මරත්න තෙන්නකෝන්

පාදක සටහන් -

පුරාවෘත්ත සංග්‍රහය සිරිලක්‌ කඩයිම්

"අතීත ලංකා"

මහවැලි වංශය

කන්ද උඩරට රාජධානිය සහ 1818 කැරැල්ල


http://www.divaina.com/2014/03/10/mano05.html

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
තුන් හෙළය පළාත්වලට බෙදුනේ මෙහෙමයි!

ශ්‍රී ලංකාව පුරාණයේ පාලනයේ පහසුව සඳහා බෙදී තිබුණේ රුහුණු, මායා, පිහිටි වශයෙනි. ශ්‍රී ලංකාවේ දකුණු මැද පෙදෙසේ කඳු රාශියක්‌ පිහිටා තිබුණ අතර අඩි 8292 ක්‌ උසැති පිදුරුතලාගල ඒවායින් උසම කන්ද විය. මේ වන විට උඩරට නමින් හඳුන්වනු ලබන මේ අති විශාල කඳුකර ප්‍රදේශය, සුවදායක, ශීතල දේශගුණයකින් ද යුක්‌ත විය. ස්‌වභාවයෙන්ම හැම කල්හිම දිය පිරුණු ගංගා හා ඇළ ,දොළ, නිසා මේ ප්‍රදේශයේ ජලය සුලබය. මේ ගංගා තැන් තැන් වල විසිතුරු දිය ඇලි ලෙසින් පහළට ගලනු දැකීම උඩරට ප්‍රදේශයටම ආවේනික දසුනක්‌ විය. මුළුමහත් කඳුකර ප්‍රදේශයම සරුවට වැඩුණු වෘක්‍ෂලතාවන්ගෙන්ද, ස්‌වාභාවික සුන්දරත්වයෙන් ද, අනූනය. මේ සෞන්දර්ය උඩරට පිහිටි කඳුවල ද මැනවින් දැකගත හැකිය. කඳුකර පෙදෙසේ සාමාන්‍ය වාර්ෂික වර්ෂාපතනය අඟල් 80 සිට 125 දක්‌වා ද වෙයි. රම්බොඩ හා නකල්ස්‌ පෙදෙස අවට මහවැලි ගඟේ ඉහළ නිම්නයේ වාර්ෂික වර්ෂාපතනය අඟල් 140 සිට 200 දක්‌වා වෙයි. අනෙක්‌ ප්‍රදේශවලට වඩා විශාල ස්‌වභාවයකින් යුක්‌ත ඌව කඳුකරයේ හා නැගෙනහිර කඳුකරයේ වාර්ෂික වර්ෂාපතනය අඟල් 65 සිට 100 දක්‌වා පවතී. මේ පුරාණ කන්ද උඩරට අසිරියෙන් බිඳකි. සිංහල රජවරුන්ගේ අන්තිම බලකොටුව වූයේ කඳුවලින් වටවූ උඩරට රාජ්‍යයයි. යුරෝපීය සතුරන් පහත රට අල්ලාගෙන සිටියදී නිදහස ආරක්‍ෂා වී තිබුණේ මේ කන්ද උඩරට රාජ්‍යයේ ය.

මහවැලි ගඟට නැගෙනහිරින් පිහිටි මුළු පෙදෙස ද, පහළ ඌව ද, හම්බන්තොට, ගාලු, මාතර, දිස්‌ත්‍රික්‌කද ඇතුළත් වූ රුහුණු රටේ අගනුවර වූයේ මහගම හෙවත් මාගමය. දැන් මාගම හඳුන්වන්නේ තිස්‌සමහරාමය ලෙසය.

රජරට ගැන සඳහනක්‌ 9 වැනි සියවස දක්‌වාම වංශකතාවල සඳහන් නොවන නමුත් ක්‍රි. පූ. 161 වැන්නේදී දුටුගැමුණු මහ රජතුමා ලංකාව එක්‌සේසත් කිරීමට පෙරාතුව විසූ රජවරුන් අනුරාධපුරය රාජධානිය කරගෙන රජකම් කළ රජරට ප්‍රධාන දිසා හතරකට අනුව නම් කරනු ලැබූ ප්‍රදේශ හතරකට බෙදා තිබුණේය. මෙයින් ඉහළ වැදගත්කමක්‌ ලැබී තිබුණේ 66 වැනි සියවසේ අවසානයේ පටන් දකුණු දේශයටය. දකුණු දේaශය පාලනය කරන ලද්දේ උප රාජයකු විසින්ය. දොළොස්‌ වැනි සියවසේ අගභාගය වන විට මේ නම් වල වෙනසක්‌ ඇති වී රජරට පිහිටි රට යනුවෙන් හැඳින්වීම ඇරඹිණි. දකුණු දේශය හා මලය දේශය එක්‌කොට මහයා රට යනුවෙන් හැඳින්වීම ඇරැඹිණි. මායා රට යනුවෙන් හැඳින්වූයේ එය මායා හෙවත් මායාගේ ප්‍රදේශය යන අර්ථයෙනි.

වෙනසකට භාජන නොවූ රුහුණු රට හෙවත් රෝහණ දේශයත් මායා රටත් එක්‌කොට ත්‍රිසිංහල රාජ්‍ය හෝ තුන් රාජ්‍ය වශයෙන් හැඳින්විය.

රජරටත් රුහුණත් එකිනෙකින් වෙන් කරන ලද්දේ මහවැලි (මහවැලි) ගඟෙනි. මහවැලි ගඟ යටකී රාජ්‍ය දෙකට රැකවරණ ලබාදුන් බාධක ගංඟාවක්‌ විය. ක්‍රි. පූ. දෙවැනි සියවසේදී දුටුගැමුණු කුමරු විසින් මෙහෙයවූ යුද්ධයේදීත්, දොළොස්‌වැනි සියවසේදී පරාක්‍රමබාහු රජු සහ මානාභරණ රජු අතර පැවැති අභ්‍යන්තර යුද්ධයේදීත් මහවැලි ගඟ අසල බොහෝ සටන් පැවති බව සඳහන් වේ. ගඟදිගේ පිහිටි තොටුපොළවලට රැකවරණය පතා පිහිටුවන ලද බළ කොටු රාශියකට විජිත නගර නමැති මහබළ කොටුවෙන් උදව් ලැබී ඇත. දොළොස්‌වැනි සියවසේ පොළොන්නරුව යනුවෙන් හැඳින්වෙන්නේ මේ බල කොටුවයි. පොළොන්නරුව යුද්ධෝපක්‍රමික අතින් වැදගත් විය. රුහුණෙන් සිදුවන ආක්‍රමණවලින් රජරට රැකුණේ පොළොන්නරුවෙන් ලැබුණ ආරක්‍ෂාව නිසාය. එසේම ආක්‍රමිණිකයන්ගෙන් තර්ජන එල්ලවූ හැම විටම එයට එරෙහිව ලහි ලහියේ ආරක්‍ෂාව සංවිධාන කිරීමට හා අවශ්‍ය වූ විටෙක රුහුණු පාලකයන්ට පලායැමට සුදුසු තැනක්‌ වූයේද පොළොන්නරුවයි.



පුරාණ යුගයේ රට බෙදා තිබුණු පිළිවෙළ ගැන හෝ එබඳු කොටස්‌ පාලනය කළ ආකාරය ගැන හෝ මෙතෙක්‌ ලැබී ඇත්තේ තොරතුරු ස්‌වල්පයක්‌ පමණකි. එසේ වුවද 8 වැනි සියවසේ සිට 12 වැනි සියවස දක්‌වා කාලය එනම් මධ්‍යතන යුගයේ පාලනය කරන ලද ආකාරය පිළිබඳ තොරතුරු රාශියක්‌ (ක්‍රි. ව. 1187 - 1196 ) කාලයේ රජකළ නිශ්ශංකමල්ල රජු විසින් කරවන ලද ටැම් ලිපියක "තුන් හෙළය" (රුහුණු, පිහිටි, මායා) ගැන සඳහන් වේ.

පහතරට වියළි ප්‍රදේශය සිංහල සභ්‍යත්වයේ මුල් බිමය. ඒ හේතුවෙන් එම ප්‍රදේශය ඉතිහාසයේ වැදගත්ම ප්‍රදේශයයි. ශ්‍රී ලංකාවේ භූමි ප්‍රමාණයෙන් සියයට හැත්තෑවක්‌ පමණ වන මේ ප්‍රදේශයට වයඹ, උතුර, ඊසාන, උතුරු මැද, නැගෙනහිර, ගිණිකොණ යන මේ කොටස්‌ ඇතුළත්ය. ඔක්‌තෝබරයේ සිට අප්‍රේල් දක්‌වා පමණක්‌ වැසි ලැබෙන නිසාත් (ඊසාන මෝසම්) මැයි සිට සැප්තැම්බර් දක්‌වා නියඟ ඇතිවන නිසාත්, (නිරිත මෝසම්) මේ ප්‍රදේශ වියළි කලාපය යනුවෙන් හැඳින්වෙයි.

ප්‍රධාන වශයෙන් යුරෝපීය ජාතීන් තුනක්‌ සමග නිරන්තරයෙන් පැවති අරගල අවසානයේ 1815 මාර්තු 02 දින උඩරට ගිවිසුම අත්සන් කිරීමෙන් පසුව රටේ පාලනයට ඉංග්‍රීසීන් අවතීර්ණ වීමත් සමගම, එතෙක්‌ පැවති පාලන ක්‍රමය ද වෙනස්‌වීම ඇරැඹිණි. ඒ අනුව ලංකාවේ පාලනතන්ත්‍රය පරීක්‍ෂා කිරීම සඳහා බ්‍රිතාන්‍ය රජය විලියම් කෝල්බෘක්‌ සාමිවරයා පත්කරනු ලැබ 1824 අප්‍රේල් මාසයේදී අවශ්‍ය කටයුතු සඳහා ලංකාවට පැමිණියේය. දිවයිනේ විවිධ ප්‍රදේශවල සංචාරය කරමින් විවිධ පුද්ගලයන්, සමිති සමාගම් හමුවෙමින් එක්‌ රැස්‌කර ගත් කරුණු පදනම් කොටගෙන පරිපාලනය පිළිබඳ විශාල වෙනස්‌කම් සිදුවිය යුතු බවට නිර්දේශ ඉදිරිපත් කරමින් 1832 මාර්තු මාසයේ දී ඔහු සිය වාර්තාව බ්‍රිතාන්‍ය රජයට ඉදිරිපත් කළේය.

මේ වනවිට උඩරට පහතරට යනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වූ පාලන ක්‍රමය එක්‌කරමින් එකම පාලනයක්‌ බවට පත්කළ යුතු බව කෝල්බෘක්‌ හා කැමරන් නිර්දේශයන් වූ අතර දිවයිනම පරිපාලන පළාත් පහකට වෙන් කිරීම තවත් එක්‌ නිර්දේශයක්‌ විය.

යාපනය අගනගරය කරමින් උතුරු පළාත ගාල්ල අගනුවර කරමින් දකුණු පළාත, ත්‍රිකුණාමලය අගනුවර කරමින් නැගෙනහිර පළාත, කොළඹ අගනුවර වශයෙන් බස්‌නාහිර පළාත හා මහනුවර අගනගරය මධ්‍යම පළාත ඉහත කී නිර්දේශය අනුව පිහිටුවන ලැබූ පළාත් පහයි. එක්‌ පළාතක ප්‍රධාන රටකරවන නිලධාරියා ආණ්‌ඩුවේ ඒජන්ත වශයෙන් හැඳින් විය. ආණ්‌ඩුවේ ඒජන්තවරු පස්‌ දෙනකුට සීමාවීම අනුව ආණ්‌ඩුවේ මුදල් විශාල ප්‍රමාණයක්‌ අඩුකර ගැනීමට හැකි වීම ඉහතකී නිර්දේශයේ එක්‌ වැදගත් අංගයක්‌ විය. මේ පළාත් බෙදීයැමේ කිසිදු ඓතිහාසික හෝ ස්‌වාභාවික හෝ දේශපාලන සම්බන්ධකම් ගැන සැලකිල්ලක්‌ දක්‌වා කරන ලද්දක්‌ නොවන බව සඳහන් වේ. මුළු රටෙන් 1/5 ක්‌ පමණ විශාල වූ කොටසක්‌ එක්‌ පළාතකට වෙන්වීම, මේ පළාත් බෙදීමේ ප්‍රධාන දුර්වලකමක්‌ වශයෙන් හැඳින්වෙන අතර ගමනාගමන දුෂ්කරතා බෙහෙවින් බලපැවැත් වූ එකල තම පාලනය අදාළ පළාතේ බොහෝ කොටස්‌ ආණ්‌ඩුවේ ඒජන්තවරයාගේ අවධානයෙන් ගිලිහීයැම හේතුකොට ගෙන ජනතාවට මහත්වූ දුෂ්කරතාවන්ට මුහුණදීමට සිදුවිය.

ආරම්භයේ 1834 දී පළාත් පහක්‌ වශයෙන් පැවතිය ද , ශ්‍රීමත් කොලීන් කැම්බල් ආණ්‌ඩුකාරයා (1841 - 1847) 1845 දී හලාවත, පුත්තලම හා සත්කෝරළය එක්‌කොට, පුත්තලම අගනුවර ලෙස පවත්වමින්, වයඹ පළාත බිහිකළේය. 1856 දී නැවත වරක්‌ වයඹ පළාතේ අගනුවර කුරුණෑගල බවට පත්කරන ලදී. 1870 දී නැගෙනහිර පළාතේ අගනුවර වශයෙන් පැවති ත්‍රිකුණාමලය වෙනුවට මඩකලපුව තෝරා ගන්නා ලදී.

1872 සිට 1877 දක්‌වා වසර පහක්‌ ආණ්‌ඩුකාරධූරය දැරූ ශ්‍රීමන් විලියම් හෙන්ද්‍රිතුමාට, නුවර කලාපයේ හා තමන්කඩුවේ කළ සංචාරයකදී වැටහී ගිය පරිදි යාපනය දිසාපතිවරයාට ඈත සිංහල ගම් දනව් වෙනුවෙන් කටයුතු කිරීමේ දුෂ්කරතාවය පෙනී ගියෙන් 1873 දී අනුරාධපුරය අගනගරය කරමින් උතුරු පළාතට අයත්කොට තිබූ නුවර කළාපයත්, නැගෙනහිර පළාතට එක්‌කොට තිබූ තමන්කඩුවත් එක්‌කොට උතුරු මැද පළාත පිහිටුවීය.

එක්‌දාස්‌ අටසීය අනූව පමණ වන විට මොණරාගල, වැලිමඩ හා බදුල්ල ප්‍රදේශවල වතු වගාව සීග්‍රයෙන් වර්ධනය වන්නට විය. මේ වනවිටත් මෙකී ප්‍රදේශ ද මහනුවර අගනුවර කොට ගෙන පිහිටුවා තිබුණත් මහනුවර ඒජන්තගේ අවධානය යොමු වීම අපහසු කටයුත්තක්‌ විය.

මේ දුර බැහැර ප්‍රදේශ තනි පළාතක්‌ යටතට ගැනීම පාලන කටයුතු වලටද පහසුවක්‌ විය හැකි බව සලකා ශ්‍රීමත් ආතර් හැමිල්ටන් ගෝර්ඩන් ආණ්‌ඩුකාර තුමා මධ්‍ය පළාතට අයත්ව තිබූ බින්තැන්න, වියලුව, වෙල්ලස්‌ස, උඩුකිඳ, යටිකිඳ, කොටස්‌ ද දකුණු පළාතට අයත්ව තිබූ වැල්ලවාය, බුත්තල යන පෙදෙස්‌ ද එක්‌කොට බදුල්ල අගනුවර කරමින් ඌව පළාත බිහි කළේය.

එසේම කුකුළු කෝරළය, කොළොන්න කෝරළය, වැනි ප්‍රදේශවල දියුණුවට කටයුතු කිරීම අපහසු බව පෙනී ගියෙන් 1889 දී ගෝර්ඩන් ආණ්‌ඩුකාරතුමා විසින් එතෙක්‌ පිහිටුවා තිබුණු පළාත් අට තවදුරටත් පුළුල් කරමින් රත්නපුරය අගනුවර කරමින්, සබරගමුව ශ්‍රී ලංකාවේ නවවෙනි පළාත ලෙස නම් කළේය.

රුහුණු, මායා, පිහිටි වශයෙන් ක්‍රියාත්මක වූ තුන් හෙළය රටට සුදු අලියෙක්‌ වෙමින් දැනට ක්‍රියාත්මක වන පළාත් නවයක්‌ ලෙස බිහි වූයේ ඔය ආකාරයටය.

මෙයින් කෙටි කළකින්ම පරිපාලන කටයුතු ශීඝ්‍රයෙන් පුළුල් වන්නට විය. පළාත පාලනය කළ ඒජන්ත තැනට රාජකාරි කටයුතු බහුල වන්නට වූයෙන් , පළාත් දිස්‌ත්‍රික්‌ක වලට බෙදිණි. බස්‌නාහිර පළාත කොළඹ, කළුතර, ගම්පහ වශයෙන් ද, දකුණු පළාත ගාල්ල, මාතර, හම්බන්තොට වශයෙන් ද, මධ්‍යම පළාත මහනුවර හා මාතලේ ලෙස ද, ඌව පළාත බදුල්ල හා මොනරාගල යනුවෙන් හා අනෙකුත් සියලුම පළාත් ද දිස්‌ත්‍රික්‌ක වශයෙන් කොටස්‌ දෙක තුන වනසේ බෙදී වෙන්විණි.

පරිපාලනයේ පහසුව අරමුණ කොටගෙන බෙදුණු පළාත් අද වන විට සුදු අලියෙක්‌ බවට පත්වී ඇතිවා පමණක්‌ නොව උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් ජනවර්ගයන්ගේ නිජබිම වශයෙන් සලකමින් වෙනම රාජ්‍යයක්‌ පිහිටුවීමේ පදනම වශයෙන් ඒත්තු ගැන්වීමේ වෑයමක්‌ දක්‌වා ගමන්කොට ඇත.

එච්. එම්. කල්දේරා

Sunday, June 7, 2015

SRILANKAN TAMIL DIASPORA AND THEIR PAROCHIAL INDOCTRINATION ENDEAVOURS

SRILANKAN TAMIL DIASPORA AND THEIR PAROCHIAL INDOCTRINATION ENDEAVOURS
Posted on June 1st, 2015

Kanthar P Balanathan, Australia

General Paranoia
We Tamils are inflicted with parochial superiority complex and paranoia. No one understands and agrees that the racial and ethnic confrontation was launched by our so called Malaysian born SJV Chelvanayaka (m), when he floated the Federal Party (FP) in 1949. SJVC could have fought for a federal system from the British, prior to granting independence, however, he did not, and other politicians did not, that cause has not been disclosed. The main reason that could be ascribed to may be: if asked, the British might not grant favours to those Tamil elites who went to UK for studies and settlement. What was most important to the Tamil elites, who were misleading the Tamil mass, was their family growth: economically, educationally, and accumulation of wealth. The minds of the Tamil elites were inflicted with self-centred selfishness, which was dominating their parochial superiority psychoses mind.
Their first phase was Ghandi yam style struggle. FP was creating the government immense governing problem. The details are well known to SriLankans, and need not be detailed here in this article. If the government did not respect the minority issues, they could have enacted by act of parliament to eliminate such anti-government propaganda, hartals and Satyagraha. However, SWRD, DS, and the politicians made efforts to formulate schemes to satisfy the Tamil politician’s power hunger greed.
  1. If one could focus on the country. The British gave independence to the island as “CEYLON”. The British did not consider traditional homelands of different ethnic groups in the island to grant independence. It was “CEYLON” that received its independence. Can we get this concept through our thick skull?
  2. The second concept was that the country will be governed through “DEMOCRACY”.
  3. The British throne will be the ultimate head of state.
  4. Privy Council will be the supreme judiciary.
The Tamils had strong focus for their family advancement and migration to the west.
The weakness of the Tamil’s is their “Superiority Complex”, with inborn megalomania.
The second phase was armed struggle.
It is absolutely, with no doubt, we all know that the youngsters Thangathurai and Kuttimani took up arm struggle, and the driver behind them was FP, through a representative in Valvettiturai. The above two youngsters were nothing but smugglers.
With these two Vellupillai Prabakaran who did not even complete his year 9, got involved. Following LTTE, more than 25 armed groups gave birth. Subsequently majority of the groups were aligned to the government. Now we have to apply the democratic principle here, don’t we?
The Vaddukoddai declaration was FP driven, declared on the 14th May 1976 for a Tamil Nation called, “Tamil Eelam”. This is an unexpected birth of a young new born baby, creating chaos in the minds of the SriLankans. Not all the Tamils welcomed and cuddled this declaration.
  1. We can concurrently state that the country was in turmoil for 22 years of Ghandi yam disturbances by the FP. (1948-1970)
  2. For 25 years the country’s assets were destroyed and human life sacrificed, not valued, with the murder by LTTE. (1970-1995)
  3. For 14 years LTTE invaded Vanni and conducted their mushroom administration.
Can one SriLankan raise his finger and say that the government did not attempt to solve the issues?
GOSL attempted to bring about a solution through various discussions, Thimbu etc., however, it did not get through the thick skull of neither Vellupillai Prabakaran, nor the Tamil Diaspora & local politicians. For the Tamil Diaspora and the local politics they planned a conspiracy to eliminate VP because they would not accept the caste of VP.  Money making perpetrators wanted the struggle to prolong so that they could accumulate wealth.
SriLankan economy was quite poor, and the government until 2004 did not take any positive measures to impede the terrorist actions, nor improve the economic condition. Only Tamils, were on illegal entry to Canada, UK, Australia, NZ, and Europe. Tamils in these countries established a safe haram and these Tamils were marked as “scapegoats” by the elite Tamil Diaspora to destroy SL under various slogans.
After the “war against terrorism” that ended in 2009, Tamil refugees flooded various European countries including Australia and New Zealand. It was LTTE’s super plan to send youngsters and even children at the age of 13 or 14, as refugees for their mission to destroy SL. All of LTTE’s terrorist efforts ended in 2009 with the LTTE supporters accumulating wealth through Benami transactions.
Current Paranoia of Tamil Diaspora
Currently, Tamil Diaspora, particularly refugee migrants, and uneducated are being used as scapegoats by mysterious, clandestine, veiled Tamil elites, and these poor peasants are on the run to gain popularity among the Tamils, that they are patriots of Tamil Eelam.
These peasants should remember one key aspect: If they are patriots, then they should go back to SL and contest an election and fight for a solution, rather living on dole, and propagating big lies.
It is dishonouring and disgracing to note Tamil radios have allowed some programmers to talk about people who died 30 years ago, in the pretext that the SL navy killed a girl called, “Kumuthini”. These radios frequently talk about the war against terrorism, as freedom fight and about the Tamils killed. These Tamils have not got the guts to talk about the thousands of innocent people, politicians, prime Ministers, and Presidents killed by the LTTE. LTTE is a slaughter group, embracing nil principle, but killed all those who did not agree with them. It is known that the world should know how many thousands of humans, LTTE has slaughtered.
LTTE is no different to AL-Qaeda. LTTE had a group called “Black Tigers”. It is the suicide squad. Principally, if a terrorist group embrace suicide squads, killing children as 16/18years, then the group can only be stamped as, “RUTHLESS MURDERERS”.
It is all because of the shortfall in the intelligence of the young uneducated youth that were being used as scapegoats by the Tamil Elite politicians.
  1. Currently the talk of the town is that drugs are being sold and used in the North. Who are selling the drugs? Who is buying the drugs? It is the Tamils who are selling and buying the drugs.
  2. Rapes and sex are on the increase among youngsters. Who are these youngsters? It is the Tamils again.
  3. Theft is on the increase in the North. Who are the thieves and burglars? They are Tamil again.
  4. Liquor is being sold in the North, which is blemishing the youngsters. Weren’t there any liquor shops in 1950/1960/1970? Who is selling these liquor? It is the Tamils again.
A politicians made a statement that liquor is being consumed by young boys of age as 16. Whose fault is this? Where are the parents? Why don’t they address this issue? Why is a politician talking about this on a foreign soil?
The key issue is: Tamils in the North are flooded with cash from their relatives overseas. They do not know how the poor uneducated peasant refugee, sacrifices his life to earn the money and send it to his/her parent/brother/sister in Jaffna. Tamils in Jaffna enjoy. Why don’t the politicians visit villages and towns to study the pattern?
One agenda that is being signalled around, over the Tamil radio is: Although the terrorist war has ended, have the Tamil’s got what they wanted? What! NPC was given, elections held in 2013. Tamils are still woofing. Why? It is because Tamils will never be contended. We are megalomaniac and suffer from superiority complex.
Here Tamil Diaspora peasants have forgot a term called, “Democracy”, “majority rule, minority rights”. Well, the minority cannot have everything. Rule and governance goes by the democratic principles. The country cannot shovel the majority to a side, and give everything to the minority, which is undemocratic.
In the case of Tamils, Tamils tell the lower caste, that elites are being elected democratically. Elites hold all leading positions and allow the lower caste to do menial work only. Mentally how does this project to an educated person? The elite Tamils and politicians contradict to whatever they say.
According to a gentleman’s view who had returned from SL is that Tamils are on a spree of building temples in the North, giving business to the Indians. Have the Tamil Diaspora thought whether this is a good act for Tamil’s future?
Jaffna has an array of jewellery and finance shops. This means that Tamils in Jaffna have abundance of wealth to purchase jewellery, and abundance of assets to borrow. Why groan about widows? Why cannot the Tamil Diaspora who swindle money, help these poor widows? Radios waste more time talking about martyrs and widows, why not talk about helping widows, rather building temples.
Well,
  1. A challenge to those Tamil Diaspora hillbillies: Don’t howl, growl, and woof on foreign soil and via Tamil radios. If you have the guts, then go back to SriLanka and contest an election to see if you can win.
  2. If a family loses its breadwinner, the family does not go on woofing for ever. They shut up and find ways and means of growing to meet the challenge in life.
  3. Just because the microphone in the Tamil broadcasting radio station is in your hands, don’t think that whatever you say is the right opinion, and whatever listeners say is wrong. That’s identified as a character of “megalomania”.
  4. Carrying tiger flags on foreign soil may pose a threat to the country’s national sovereignty. Tigers, whatever, people say, were identified as terrorists, even by USA.
  5. Think to yourselves that LTTE’ wealth accumulation was out of drug dealing & wheeling only.
  6. If a military person farts on the roads of Jaffna, Tamils woof that its human rights violation. Think that Tamils are on the run of drug dealing and wheeling, rapes and murder, thefts, and all of ill felt acts in the North.
  7. Tell the parents to look after their children, and manage the family well.
  8. Understand that liquor shops were in Jaffna for donkey years. NPC should address if there are illegal shops, and those that violates the law and the culture.
  9. Drug dealers were doing business in Valvettiturai even before the 1950s. That’s how VVT man became rich. NPC should address the drug dealing and wheeling, and take this up with the PM.
  10. Remember, the war against terrorism was not invited by the majority or the government of SriLanka, but it is the Tamil politicians, with shortfall in intelligence, perception and competence, invited and launched the terrorist war. Where are the children and grandchildren of those politicians?
  11. Where did terrorism give birth? It is in “Valvettiturai”. Think why?
  12. Remember 49% of the Tamils in SriLanka live outside the North & East. What do you want to do with them? Why not the Tamil radios talk about it?
  13. Why is Tamil Nadu using Tamils in SL as scapegoats?
  14. Why are Tamil elites using lower caste Tamil refugees as scapegoats for anti-government propaganda?
We know that only a few Tamils are now engaged in an attempt of indoctrination through radio & Internet, of the Tamils, to wage war against GOSL and the Sinhalese people. The 19th May incident in Jaffna is a typical paradigm. The refugee peasants who have invaded countries should endeavour to study the country’s language, and make use of the country’s facilities. They should not use the country’s freedom and facilities to wage terrorist war against SriLanka through sleeping cells in the North. Any country will tolerate up to its sovereignty not being threatened.

2 Responses to “SRILANKAN TAMIL DIASPORA AND THEIR PAROCHIAL INDOCTRINATION ENDEAVOURS”

  1. Ratanapala Says:
    Thank you Kanthar. You are a great patriot. You have spared no time and effort to expose the hypocrisy of the bigoted Racist Tamils. In life it is great to be grateful.
    They had the best of education and jobs to boot during and after colonial times.
    What a country we could have had if not for the ungrateful Racist Tamils? Sri Lanka lost all opportunities to become a rich middle income country during the late seventies up to 2009 due to Racist Tamil selfishness. Never happy, never satisfied. There are millions in Sri Lanka who are far worse off than the Tamils and yet the Racist Tamils can only think of themselves. They live among the Sinhalese in the South, work and have businesses in the South and yet they will not allow Sinhalese to live in the North.
    The Racist Tamil mindset is not different anywhere else in the world either. They are involved in thievery, money laundering, human smuggling and financial fraud. Dishonesty is like mother’s milk to their psyche.
    This is not to say there aren’t honest, law abiding and Tamils who wish well for the other. We are greatly indebted to Kanthar and his expose’s.
  2. stanley perera Says:
    It is nice to come from Kanthar. Thank you for revealing the true nature of the Racist Tamil’s thinking pattern. Why can’t they list out the grievances they are clammering for? There is no difference between SHYLOCK AND THE SRI LANKAN TAMILS EXCEPT FOR A HANDFULL OF DECENT TAMILS. PERHAPS,
    SHYLOCK IS MUCH FAIRER PERSON THAN THESE TAMILS IN COMPARISON. I CALL UPON TOSE TAMILS INCLUDING SAMPANTHAN AND VIGNESWARAN TO SPELL OUT WHAT THEIR GRIEVANCES ARE. BLOODY BULL SHIT THEY SAYING. mAJORITY sINHALESE HAVE NO DISCRIMINATION AGAINST TAMIL PEOPLE.

ජපානය ජපනුන්ගේ රටනම් සිංහලේ සිංහලුන්ගේ රටයි.

ඇමරිකාව ඇමරිකානුවන්ගේ රටයි. ජපානය ජපනුන්ගේ රටයි. චීනය චිනුන්ගේ රටයි. රුසියාව රුසියානුවන්ගේ රටයි. සිංහලේ සිංහලුන්ගේ රටයි. සිංහලේ රට(ceylon...